پرویز سرایی در سال ۱۳۲۸ هجری شمسی در خانواده متوسطی در محله دولتخانه شهرستان کرمان، متولد شد.
او دارای سه خواهر و یک برادر بود. پدرش هرمزدیار بهرام سرایی مشهور به هرمز خیاط و مادرش شیدا بهرام فرهمند خانه دار بود. پرویز تحصیلات ابتدایی را در کرمان گذارند و سپس راهی تهران شد. در دبیرستان فیروزبهرام ادامه تحصیل داد، سپس به اصفهان رفت و دیپلم خود را در رشته طبیعی در آن شهر گرفت. او همیشه راهنما و مددکار جوانان زرتشتی بود.
جوانانی که برای خدمت سربازی و یا دانشجویانی که به اصفهان می آمدند، از یاری او همیشه یاد می کنند. در سال ۱۳۵۲ هجری شمسی به استخدام هوانیروز ارتش در آمد. بیشتر به کارهای فنی علاقه داشت، از این جهت پس از شرکت در دوره های کوتاه مدت فنی در بخش تعمیرات هلیکوپترهای آپاچی آغاز به کار کرد. در سال ۱۳۵۹ با خانم ایران دهموبد شریف آباد ازدواج کرد که حاصل این ازدواج چهار فرزند بود.
در تاریخ ۲۵ شهریور سال ۱۳۶۰ در پادگان اصفهان زخمی شد. شبی در پادگان، افسرکشیک بود و در حین گشت زنی و سرکشی به پست های نگهبانی توسط سربازی مورد اصابت گلوله قرار گرفت و از ناحیه گردن و گوش سمت راست زخمی شد. پزشکان امید زیادی به زنده ماندن ایشان نداشتند. پس از عمل و تزریق چندین واحد خون و بستری شدن در بخش مراقبت های ویژه، زندگی دوباره خود را به دست آورد. بر اثر این اتفاق دچار کاهش شنوایی شد. او تحت نظر پزشک معالج بود. کم شنوایی و صدای مداومی که در گوش خود می شنید باعث ضعف اعصاب و پریشانی روانش شده بود. به همین دلیل مدتی هم در بیمارستان اعصاب و روان واقع در دارآباد بستری شد. او برای سرگرمی و کمک به اقتصاد خانواده چندی به عنوان راننده تاکسی مشغول کار شد.
پرویز توان کارکردن نداشت و بدین جهت خود را با ۲۲ سال خدمت بازنشسته کرد. او در سال ۱۳۸۱ سکته مغزی کرد و یک طرف بدنش فلج شد. دست هایش توان خود را از دست داده بود و در موقع راه رفتن مشکل حرکتی داشت. او به دلیل بیماری های متعددی که داشت و داروهای مختلفی که مصرف می کرد، در سال ۸۸ به دلیل نارسایی کلیه یکی از کلیه هایش را از دست داد. با وجود تمام این مشکلات، فردی خوش صحبت و بسیار مهربان و خانواده دوست بود. پرویز سرایی در ۱۳ مهر ۱۳۸۹ در بیمارستان ارتش بستری شد و روز بعد یعنی ۱۴ مهرماه به دلیل ایست قلبی به درجه شهادت نائل آمد.
