شهید جمال طهماسبی/ در سال 1344در تهران چشم به جهان گشود.وی پس ازاخذ مدرک دیپلم وارد دانشگاه شد و دررشته روانشناسی مشغول به تحصیل شد. در سال هزاروسیصدوشصت وهشت ازدواج نمود که ثمره این ازدواج دو دختر بود. ایشان کارمند نیروی انتظامی بودند. استاد کاراته ودارای مقام های بسیاری در این رشته ورزشی بود. وی براثر جانبازی و عواقب آن در یازدهم اسفند 1382 بر اثر جراحات وارده به درجه رفیع شهادت نائل آمد.

اهدای اعضای بدن جانباز پاسدار جمال طهماسبی که در سانحه ای دچار مرگ مغزی شده بود، دو بیمار نیازمند را از مرگ حتمی نجات داد. دو بار مجروحیت، شیمیایی شدن در حلبچه و مشکل حاد تنفسی ارمغان روزهای جنگ، واحد اطلاعات عملیات و شناسایی برای جمال طهماسبی بود.

جانبازی که شش سال از گرانبهاترین روزهای عمر خود را عاشقانه وقف دین و میهن اش کرد، در کانون خانواده ای رشد و تعالی یافته بود که با اهداء اعضای بدن جمال، بار دیگر عشق و ایثار را معنی کردند، زیباتر از همیشه.

جمال طهماسبی متولد 1344 بود. در اسلامشهر به دنیا آمد و در بیست و دو سالگی مفتخر به نشان بی نشانی جانبازی شد. خانم ام البنین مادر جانباز سرافراز با ابراز خرسندی از این که بدن پسرش توانسته دو نفر را به زندگی باز گرداند، گفت: فرزند من در عین حال که قدرت داشت اما متواضع و فروتن بود، همیشه به دیگران یاری می رساند و از مظلوم در برابر ظالم حمایت می کرد.

قهرمان کاراته بود، بیست و پنج سال مسابقه فعالیت ورزشی داشت اما هیچگاه از سکوی ورزش برای کسب مال و موقعیت استفاده نکرد. دوست نزدیک جانباز آقای ممی زاده می گوید؛ سال 75 با وی آشنا شدم. جمال بین مردم منطقه به غیرت و اعتماد به نفس شهرت داشت. چون مولای خود علی(ع) ساده می زیست، جوانمرد و پهلوانی را سرلوحه زندگی اش قرار داده بود.

آقای ممی زاده گفت: به هنگام جنگ در سخت ترین شرایط جنگید و پس از آن در میدان جنگی جدید به مبارزه با سرقت های مسلحانه و مبارزه با مواد مخدر و اشرار مشغول بود. سخت باور می شود؛ یک مجروح بالای پنجاه درصد با ترکش هایی که هجده سال میهمان کلیه هایش بود همگام با قهرمانان سبک های آزاد کاراته فعالیت کند.

در کاراته و تکواندو کمربند مشکی داشت. تلاش می کرد شاگردانی تربیت کند که فنون رزمی را برای حمایت از مردم و دفاع از مظلوم بیاموزند. آقای ممی زاده در پایان گفت: برای رهایی از مشکلات موجود جامعه باید این افراد را بشناسیم به آنها پر و بال دهیم.