خلیل طهماسبیان در سال 1302 در خانواده ای متدین، در محله عودلاجان پا به
عرصه گیتی نهاد. پدرش ابراهیم طهماسبیان، مردی صبور، مهمان نواز و بسیار
سخاوتمند بود. او در وزارت جنگ، با درجه استواری خدمت می کرد و از آنجا که
بسیار مقید به آداب دینی بود، هنگامی که حقوق می گرفت آن را نزد امام جماعت
مسجد محمودیه- آقای کرباسی- می برد تا رد مظالم کند. پدر، بزرگتر محل بود و
او را خان نایب می نامیدند و مردم برای رفع گرفتاری های خود به او مراجعه
می کردند. در آن ایام افراد نسبت به فرستادن فرزندان به مدرسه نظر خوشی
نداشتند و با این تعبیر که با رفتن به مدرسه، جوانان «بابی» می شوند، مانع
تحصیل آنها می شدند. حاج ابراهیم طهماسبیان چنین اعتقادی نداشت و فرزندان
خود را به مدرسه فرستاد، اما خلیل طهماسبی علاقه ای به تحصیل در مدرسه
نداشت و بیشتر در پی کسب معارف دینی، به افرادی که در این زمینه اطلاعاتی
داشتند مراجعه می کرد. او از همان نوجوانی عرق مذهبی خاصی داشت و تا جایی
که امکان داشت با مظاهر ضد دین مبارزه می کرد.